Moordmysterie aan boord van een brandend verbodsschip

Tussen 1930 en 1934 maakte de SS Morro Castle lucratieve reizen tussen New York en Havana, Cuba. In het midden van de Grote Depressie en het alcoholverbod in de Verenigde Staten, bood de Morro Castle 489 passagiers een ontsnapping tijdens een feestcruise vol drank.

Op 5 september 1934 vertrok ze uit Havana en had in 58 uur in New York moeten aankomen. Tijdens de reis naar het noorden begon een bijna voorspelbare storm op te steken. Na het diner op de 7e trok kapitein Wilmott zich terug in zijn hut, klagend over buikpijn. Kort daarna werd hij dood aangetroffen. Blijkbaar aan een hartaanval, waardoor Chief Officer Warms het commando over de Morro Castle overnam. Terwijl Morro Castle doorstoomde naar New York, bleef de zee groeien.

Hoofdofficier verwarmt

Binnen een paar uur nadat hij het commando had overgenomen, werd Warms geconfronteerd met een brand op het B-dek. Door de harde wind, het gelakte hout en de brandbare verf die het schip bedekte, verspreidde het vuur zich snel. De onervaren bemanning vocht kort en ongeorganiseerd tegen het vuur, zond een SOS-signaal uit en verliet het schip, de (grotendeels dronken) passagiers aan hun lot overlatend.

In de chaos en duisternis konden veel passagiers geen reddingsboot vinden, waardoor ze de keuze hadden tussen het vuur of over de rand springen; velen liepen nekletsel op of raakten bewusteloos toen ze het water raakten doordat hun reddingsvesten plotseling om hun nek omhoog trokken. De reddingsschepen deden er lang over om de reddingswerkers te bereiken en eenmaal ter plaatse maakten de stormachtige zeeën het moeilijk om de overlevenden te bereiken. Uiteindelijk stierven 49 bemanningsleden en 86 passagiers van de in totaal 549 opvarenden. De volgende dag strandden de resten van het schip in New Jersey.

Het onderzoek

Nadat de autoriteiten hun onderzoek hadden afgerond, ontdekten ze dat de bemanning slecht was opgeleid, wat resulteerde in een incompetente en ongecoördineerde reactie op de brand. Met een slecht getrainde bemanning kregen de passagiers, niet verrassend, slecht de noodprocedures uitgelegd. Kortom, niemand wist echt wat te doen toen de brand uitbrak; slechts de helft van de reddingsboten was ingezet. Met de slechte veiligheidsnormen van die tijd zou het onderzoek hier zijn geëindigd, ware het niet dat de dood van de kapitein en de brand verdacht veel op elkaar lijken. Het bleek dat de situatie een beetje een kruitvat was; de bemanning was ontevreden over hun werkomstandigheden en de kapitein was paranoïde over saboteurs en muiters. Bij gebrek aan harde bewijzen werd echter niemand aangeklaagd.

Een verdachte duikt op

George W. Rogers

Ironisch genoeg werd onze verdachte George Rogers, de chef-radiotechnicus, geprezen als een held omdat hij een van de weinige bemanningsleden was die het schip niet verliet om passagiers te redden. Jaren later werd echter ontdekt dat branden hem regelmatig achtervolgden; hij was verdachte geweest bij een brand in zijn vorige baan. Na de brand in Morro Castle begon hij een radioreparatiewerkplaats, die mislukte en vervolgens op verdachte wijze afbrandde.

George kreeg toen een baan als radioassistent bij de politie van Bayonne. Luitenant Doyle, zijn baas, werd al snel achterdochtig en begon hem vragen te stellen over de brand in Morro Castle. George bracht Lt. Doyle toen een aquariumverwarming en vertelde hem dat deze gerepareerd moest worden. Toen Lt. Doyle de stekker in het stopcontact stak, ontplofte het en werd hij bijna gedood. George werd schuldig bevonden aan poging tot moord, maar 4 jaar later werd hij voorwaardelijk vrijgelaten om in de Tweede Wereldoorlog te vechten; hij kwam nooit in actie omdat het leger wijselijk besloot dat hij een risico vormde. Met dit geluk genoot George van zijn vrijheid tot 1954, toen hij werd veroordeeld voor de moord op een vriend (die hem geld had geleend) en de dochter van zijn vriend. Hij stierf 4 jaar later in de gevangenis.